In 1989 maakte ik voor het eerst kennis met Gabriel García Márquez in het programma Nauwgezet en wanhopig van Wim Kayzer. Nog zie ik hem zitten in zijn rieten tuinstoel onder prachtige roze bloesems, gekleed in het wit met een glimlach die wisselend vreugde, melancholie en verdriet uitdrukte. Van de vier schrijvers in het programma, naast García Márquez vertelden György Konrad, Jorge Semprun en Georg Steiner. García Márquez en Konrad hoorde ik het liefst vertellen. Deels omdat ze het zo goed konden, deels om hun aangename stemgeluid en natuurlijk grotendeels om de verhalen die ze vertelden.
Het was pas in 1995 of 1996 dat ik mijn kennismaking met García Màrquez hernieuwde, op Groningen Centraal. De trein had om een of andere reden veel vertraging, dus de Bruna op het station ingedoken om de tijd te verdrijven en warm te blijven. In die Bruna lag de pocketuitgave van Liefde in tijden van cholera op hoge stapels voor 12,50 te wachten op een nieuwe eigenaar. Aangezien mijn hart toen nog niet zo lang geleden voor het eerst zwaar gebroken was en ik me García Márquez' mooie stijl van vertellen herinnerde, besloot ik het te kopen. Op het station begon ik te lezen en was betoverd vanaf het eerste moment. Aan de rug van het boek is nog goed te zien dat het boek dagelijks werd meegesleept in mijn rugzak.
Na deze hernieuwde kennismaking met García Márquez heb ik in een rustig tempo bijna al zijn boeken gelezen. Het boek Het kwade uur is eigenlijk niet van mij, maar van mijn vader. Ik mocht het lenen en heb het nooit teruggegeven. Sorry pap!
Ontvoeringsbericht las ik vlak voordat ik een Colombiaanse vriend kreeg. Uiteraard kende hij elk boek van García Márquez, maar dit boek zal hij zich altijd het best herinneren. De vrouw die in het boek ontvoerd is, is namelijk de moeder van een oud schoolgenoot van hem.
Eigenlijk hebben al mijn boeken van García Márquez wel een herinnering of een verhaal dat er voor mij echt bij hoort. Zo las ik De generaal en zijn labyrint en Liefde en andere demonen tijdens een hittegolf. Loom liggend op een stretcher onder de appelboom in de tuin van mijn ouders. Honderd jaar eenzaamheid is volledig in de trein gelezen, reizend van en naar Groningen om naar school te gaan.
Ik had gehoopt dat het tweede deel van Leven om het te vertellen nog uit zou komen voordat de schrijver te oud zou zijn om nog te kunnen verhalen over het tweede deel van zijn leven. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn en is Gabriel García Márquez gister overleden. Tranen liepen me over de wangen toen ik het nieuws hoorde. Een van de grootste schrijvers ooit is niet meer. Zijn verhalen zullen echter altijd in mijn hart weerklinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten