Ik lees Nederlands 2014

Dit mooie initiatief kwam binnen via FB. Het idee is dat je jezelf een uitdaging stelt: een x-aantal Nederlandse en/of Vlaamse boeken lezen in 2014. Het minimum is 5, en gaat elke keer een stapje hoger. Als leesjunkie, Leesfabriek lid en bibliothecaresse vind ik het noodzakelijk én leuk om hieraan mee te doen.
Mijn doel is dit jaar 20 Nederlandstalig boeken te gaan lezen. Zodra ik een lijstje heb van welke titels ik ga lezen, post ik die op mijn blog. Voor de recensies ga ik een aparte pagina op mijn blog maken.
Wil je meer lezen over deze actie of wil je je ook meteen aanmelden, ga dan naar de site van naamgenote Inge

Stoomboot meets Loveboat: aflevering twee

Er is namelijk iets dat je moet weten over mrs. Applebee. Niet alleen is ze houdster van de titel Koningin van de Goudreinet, ze heeft menige chef verleid met haar appel-caramel-taart. Deze taart is al decennia de koningin der appeltaarten. Met deze taart heeft mrs. Applebee al heel wat chefs een dierbaar recept ontfutseld. De arme stakkers dachten dat ze hun recept ruilden tegen het recept van de appel-caramel-taart, maar helaas. Ze mochten een stukje taart proeven en kijken of ze door te proeven de ingrediënten konden achterhalen en de taart namaken. Tot nu toe is dat nog niemand gelukt. Ze komen in de buurt, but it ain't the real thing. De taart is altijd mrs. Applebees zekere winnaar in alle bakwedstrijden geweest. In elk geval tot en met de laatste cake battle. Alleen was de taart die op de tweede plek kwam, slechts 3 punten verwijderd van de appel-caramel-taart. Als mrs. Applebee niet uitkijkt wordt ze aan het begin van de komende herfst onttroond als Koningin van de Goudreinet.
Er is namelijk een nieuwe dame de taartbakarena ingestapt. Haar naam is Candice Cotton, Candy voor intimi en het is een vreselijk mens. Altijd zoetsappig, liefjes en belangstellend naar iedereen. Candice komt uit Amerika en claimt dat ze vroeger het buurmeisje van rocker Iggy Pop was en dat hij het liedje Candy voor haar geschreven heeft. Totale idiotie natuurlijk. Niettemin smullen de mensen van dat verhaal en geloven het maar al te graag. Niet alleen van het verhaal wordt gesmuld, ook de Boston Cream Pie van mrs. Cotton vindt gretig aftrek onder de mensen én juryleden bij de bakwedstrijden. Mrs. Applebee heeft zelfs al horen fluisteren dat die zondig lekkere chocoladetaart met romige crème vulling een verademing is, weer eens iets anders dan een fruittaart. De laatste bakwedstrijd heeft ze nog nipt gewonnen omdat sommige juryleden nog weten aan wie ze hun loyaliteit moeten betonen. Maar voor hoe lang nog?
Nee, een nieuw recept heeft ze nodig. Iets exclusiefs, iets nieuws en vooral iets dat nog volledig onbekend is. Daar kan die oude man waar Hest het over had haar mooi bij helpen. Mrs. Applebee is niet dol op Nederlanders en hun vreemde gebruiken, maar ze is wel goed op de hoogte wat er hot en happening is op de Nederlandse bakmarkt. En die Sint heeft hét recept voor amandelspijstaart. Met een romige amandelspijs die wegsmelt op de tong, een knisperig korstje dat net die rijke smaak van echte roomboter heeft. En dan de topping! Niet een of andere muffe halve amandel, maar pijnboompitten, in de oven geroosterd met honing. Deze zijn dan nog bestoven met een milde poedersuikerregen. Natuurlijk zitten er nog geheime, onbekende ingrediënten in deze taart die hem net dat beetje extra geven.Er doen genoeg geruchten de ronde over wat het zou kunnen zijn en menigeen heeft geprobeerd de amandelspijs exact na te maken. Zonder succes. Ja, die banketbakker van Sint weet ook wel hoe hij een geheim moet bewaren. Hopelijk is die Sint makkelijker over te halen om wat geheimen prijs te geven. Aan mrs. Applebees inzet zal het in elk geval niet liggen. Wanneer ze het recept in handen heeft, zal ze haar positie als Koningin van de Goudreinet weer stevig in handen hebben. Een heerlijk vooruitzicht!

Terwijl mrs. Applebee neuriënd haar koffer aan het pakken is, is Sint aan boord van La Serenissima in een ruime hut zijn koffer aan het uitpakken. Hij heeft het raam wagenwijd openstaan om de zilte zeelucht binnen te laten. Zijn overhemden dansen zachtjes in de bries om de laatste kaneel en koekkruidengeur er uit te krijgen. Sint betrapt zich er op dat hij stiekem toch best zenuwachtig is. Zo maar weg en de boel de boel laten. Natuurlijk weten de Pieten wat ze moeten doen, maar toch. Hoe zal hij over drie weken zijn huis aantreffen? Nee, niet piekeren nu! berispt hij zichzelf. Ontspanning en vooral niet aan het werk denken. Drie weken om zeebenen te kweken, veel hartige lekkernijen te verorberen en af en toe van boord in een van de havens om een beetje cultuur te snuiven. Hopelijk verspreekt hij zich niet waardoor mensen achter zijn echte identiteit komen. Nu zijn er weinig Nederlanders aan boord en die denken natuurlijk helemaal niet aan Sinterklaas nu het zomer is. Hij maakt zich gewoon zorgen om niets. Hier, aan boord van het schip, is hij gewoon de zoveelste senior die een reisje maakt. Maar toch, om te wennen aan zijn nieuwe naam, zal hij de eerste dagen de kat een beetje uit de boom kijken en zo veel mogelijk het contact met anderen vermijden.

Stoomboot meets Loveboat

Nu 5 december dichterbij komt, moet ik steeds vaker weer denken aan een idee van collegaatje Manon en mij. In oktober hadden we een sloep op de jeugdafdeling, in het kader van het thema transport. We hadden het er over of die sloep ook een pakjesboot kon worden, waarna we via diverse andere boten en schepen op de Loveboat kwamen. Daar aan vast het thema: Stoomboot meets Loveboat. De wildste ideeën vlogen door onze gedachten. Maar bij een van deze ideeën zag ik niet alleen een filmpje van een verhaal voor me, maar had ik ook de soundtrack al in gedachten. Wie weet gaat het ooit nog een plaatsje krijgen in de bibliotheek. Voor het geval dat niet gebeurd, zet ik het verhaal hier, op dit blog. De soundtrack voor de aflevering van de Loveboat waarin Sint speelt, kan alleen maar Dear mrs. Applebee van David Garrick zijn, aangezien de love interest van Sint mrs. Applebee heet. Deze soundtrack is met dank aan mijn moeder, die meteen toen ik over dit verhaal vertelde, riep: er is een liedje over mrs. Applebee. Bizar genoeg past het ook echt perfect bij het verhaal. Dus dankjewel mam!

Stoomboot meets Loveboat
aflevering 1Het is hartje zomer en Sint wil gaan genieten van een welverdiende vakantie na alle drukte en kou rondom 5 december. Maar vooral wil hij weg van de immer aanwezige speculaasgeur, de altijd rijmende Pieten. Sint weet bijna wel zeker dat als er nog één keer in rijm tegen hem gepraat zal worden, hij keihard zal gaan gillen. Alleen waar kan hij heen? In Spanje is hij te bekend, dus een vakantie in eigen land zit er niet in. In Nederland is hij net nog geweest. In de rest van Europa en in Amerika is hij niet bekend, wel heeft hij daar vaak last van a case of mistaken identity. Die dommerds verwarren hem altijd met zijn collega Santa en dat is razend vervelend. Wie wil er nou de hele tijd 'Ho, ho, ho!' naar zijn hoofd geslingerd krijgen?!
In Azië en Afrika is hij volledig anoniem. Alleen spreekt Sint geen woord Chinees en in Afrika zou hij zo maar eens opgepeuzeld kunnen worden door een leeuw met een voorliefde voor kaneel en amandel. Nee, dat is het niet. Een vakantie in Nieuw-Zeeland heeft hij ooit eens geprobeerd. Na een week lang aangezien te zijn voor Gandalf the White, had hij het met dat land ook wel gehad. (Je geloofd het niet, maar net als ik Gandalf the White type, komt er op de radio een commercial voor The Hobbit voorbij).
Net als Sint denkt dat het met die vakantie helemaal niets zal worden, ziet hij in de nieuwsbrief van de scheepsbouwer van de Stoomboot, Piet Stuur, een advertentie voor een cruise. Ideaal! Op zee zal zeker niemand hem herkennen. En die frisse zeelucht zal hem vast en zeker verlossen van de laatste restjes kaneelgeur. Hij zal zijn Hoofdpiet meteen opdracht geven een plek voor hem te boeken aan boord van een luxueus cruiseschip. Om herkenning te voorkomen, zal hij laten boeken onder een andere naam.

Wat Sint zich echter niet realiseert, is dat de rekening waarvan zijn vakantie betaald wordt, wel op zijn eigen naam staat. Ook de Hoofdpiet heeft zich dit niet gerealiseerd. Het duurt dan ook maar even voordat aan boord van het cruiseschip bekend is dat ze binnenkort een bekende passagier aan boord zullen krijgen. Nu is de kapitein een slimme man, die wel doorheeft dat Sint juist incognito aan boord wil, dus maant hij zijn bemanning om hierover te zwijgen. Maar of iedereen zich daar aan houdt? Niet Hest Rosentahl, een van de chefs aan boord van het cruiseschip. Sint, aan boord bij hem! Het liefst zou hij een vreugdedansje maken. Want de Bakpiet van Sinterklaas staat bekend om hét recept voor amandelspijstaart. Al jaren doet Hest zijn best om die taart na te maken, tot nog toe zonder succes. Geruchten doen de ronde dat een van de geheime ingrediënten in amaretto geweekte amandelen zijn. Andere chefs weten zeker dat er speciale mix van koekkruiden in zit. En nog weer anderen, maar dat zijn hele rare chefs, beweren dat het komt doordat er een vleugje Sintsfeer in de taart wordt mee gebakken.
Hoe het ook zij, wie weet kan hij, Hest, als hij het goed aanpakt, Sint overhalen om hem het recept te geven of voor een minuutje laten lezen, zodat hij weet wat het geheime ingrediënt is. Nu weet Hest dat de mensen hem over het algemeen geen aardige man vinden. Knorrig, té precies, té bazig en hij heeft het alleen maar over koken, braden en bakken. Wil hij dat amandelspijstaartrecept, dan zal hij iemand anders voor hem op de Sint moeten af sturen. En hij weet ook precies wie. Een telefoontje naar mrs. Applebee zou voldoende moeten zijn. Als zij, al ruim dertig jaar winnares van de titel Koningin van de Goudreinet, het recept niet weet te bemachtigen, dan lukt het niemand. Zo veel is zeker.

Mrs. Applebee hoeft nog geen minuut na te denken voordat ze ja zegt. Niet dat ze ook maar een seconde van plan is het recept aan Hest Rosentahl door te spelen. Nee, ze is niet gek. Als cakedigger extraordinaire zal ze die Hest eens even om haar vinger winden en die oude kerel van een Sint er bij. Laat dat maar gerust aan haar over. Kan zij het recept van die amandelspijstaart, die inderdaad heerlijk is, mooi voor haar eigen plannen gebruiken!

wordt vervolgd ...

Hastío

Een lied over ennui op het ritme van de zee. Hastío is ook gebruikt als soundtrack bij een korte film van Mario Niño

Drie schrijvers, een dichteres en Koenijn

Op woensdagavond 6 maart mocht ik, dankzij een vrijkaartje, naar de voorstelling van de Nightwriters' Nightclub. Een gezelschap schrijvers dat voordraagt uit eigen werk en mijmert over hoe het was toen ze nog jong en wild waren. Dit alles aangekondigt en aan elkaar gepraat door Koenijn van Theatergroep Circus Treurdier.

Het is niet iedereen gegeven om, in een ietwat schmutzig  konijnenpak op hoogwater, elegant op een podium te liggen, maar Koenijn lukt het toch. Bevallig en nonchalant ligt hij te wachten tot ook het laatste geroezemoes verstomd is en alle ogen op hem gericht zijn.
Liggend op het asfalt op een parkeerplaats ergens langs de snelweg mijmert en associeert hij over het leven, met als meest grappige en tot nadenken stemmende  uitspraak: wie denk je wel niet dat ik ben?! Na een aantal overpeinzingen dienen  de schrijvers van de avond zich aan: Kluun, Christophe Vekeman, Tommy Wieringa en dichteres Tjitske Jansen. Zij zullen de avond vullen met voordrachten uit eigen werk en mijmeringen over hoe wild en onstuimig hun leven was voordat ze gesetteld raakten.  Koenijn zou graag ook zijn (literaire) mening toevoegen, maar wordt genadeloos naar zijn kruk verwezen. Sloffend gaat hij heen en neemt plaats op zijn kruk, koket zijn staart over de zitting draperend.

Het begin is wat onwennig, alsof de schrijvers hun onderlinge rol nog moeten vinden. Om beurten dragen ze voor.  De poëzie van Jansen is erg mooi en ontroerd. Ze doet ook een zeer grappig gedachten experiment met de zaal. Drie minuten de ogen sluiten en aan niets denken is haar opdracht. Na drie minuten heeft ze een, op zijn zachtst gezegd, bijzondere vragenlijst over waar de zaal aan dacht tijdens die minuten stilte. Het begint onschuldig met een vraag over wie er aan zijn boodschappenlijstje dacht en wordt dan steeds merkwaardiger. Zo is een van de vragen wie in de zaal er een gedetailleerd plan aan het uitwerken was voor wraak op iemand die hem/haar onheus had behandeld.
Tommy Wieringa heeft een ingetogener stijl van voorlezen, maar  is een echte aanwezigheid op het podium.  Bijna nonchalant draagt hij voor of verteld een anekdote waar een rol vuilniszakken en een onverstoorbare hotelreceptionist voorkomen.
Christophe Vekeman heeft die heerlijke Vlaamse tongval waarbij het eigenlijk niet eens uitmaakt wat hij voorleest. Onder het kille licht van de lantaarnpaal draagt hij voor, zwoel met de heupen wiegend en flirtend met het publiek. Hij draagt een ode op aan een prachtige vrouw, die niet de zijne is en die hem van elk gezond verstand beroofd.
Kluun valt in dit gezelschap eigenlijk uit de toon. Zijn voordracht is het minst: veel hakkelen en versprekingen. Ook doen de gekozen fragmenten wat puberaal en kinderachtig aan.

Het geheel wordt tussen de fragmenten opgeluisterd door een zingende Koenijn. Vol volume, lange uithalen absurdistische teksten. En, het moet gezegd, Koenijn koketteert en weet de zaal prima te bespelen. Zijn lied Aan de borrel vlak voor de pauze is een mengeling  van humor en tragiek. Zoals bijna alle liedjes die hij die avond zingt.
De afloop van de avond zal ik hier niet verklappen voor degenen die zelf nog een keer de Nightwriters willen bezoeken. Ik vond het een leuke en verrassende avond. Dank aan de Tamboer voor het vrijkaartje.