Verplichte kost

Voor het werk doe ik de cursus voor welkboek en dat houdt natuurlijk lezen in. Om de cursisten een idee te geven van hoe welkboek werkt, kregen we twee boeken opgestuurd, die voor de cursus, half mei, gelezen moeten zijn. Niet alleen gelezen, maar ook voorzien van een data entry sheet. Hierop geef je dan diverse dingen aan over het boek, die voor de toekomstige lezer een beeld geven. Zo vertel je wat over de hoofdpersoon, de locatie, de sfeer, et cetera. Wat ik hierbij nog best lastig vind, is dat je je eigen mening op zo'n manier weergeeft, dat het wel objectief is. Dit lijkt een contradictie en dat is het ook. Eigenlijk komt het er eerder op neer dat je je mening over het boek hebt, maar geen waarde oordeel geeft. Dat viel nog niet mee, maar het eerste boek Vertrek van station Atocha van Ben Lerner is gelezen en in het formulier gezet.

Uiteraard was ik ook nieuwsgierig over wat de media over deze roman te zeggen had. Omdat ik mijn eigen mening over het boek niet te veel wilde laten kleuren, heb ik hiermee gewacht totdat ik het boek gelezen had.
De meningen over deze roman lopen ver uit elkaar, ook al hebben ze wel grotendeels een ding gemeen: de recensenten hebben (blijkbaar) veel meer uit het boek opgepikt dan ik. Na het wat nauwkeuriger lezen en vergelijken van de recensies besloop me het gevoel dat de recensenten elkaar, en dan met name de Amerikaanse recensenten, flink aan het napraten waren. Veel van dezelfde zinsneden en citaten kwamen in elke recensie weer terug. Wie weet waren er toch meer mensen die eigenlijk geen grip konden krijgen op de roman en toen de mening van anderen er eens bij gepakt hebben. Wat elke recensie verder gemeen had, was dat er een afstand gevoeld werd. Je kunt geen hechte band opbouwen met Adam, de hasj rokende, liegende, afstandelijke en geposeerde poëzie student, die met een beurs in Madrid verblijft.
Misschien dat een gesprek met de schrijver dan enige duidelijkheid verschaft? Oordeel zelf aan de hand van het interview dat Wim Brands tijdens het Crossing Border Festival had met Ben Lerner.
Ik kan al wel verklappen dat het boek biografische elementen heeft. Ben is Adam?!?

Voor mij is het op naar boek twee van de cursus: Gebed voor de vermisten van Jennifer Clement

Herinneringen aan García Márquez

In 1989 maakte ik voor het eerst kennis met Gabriel García Márquez in het programma Nauwgezet en wanhopig van Wim Kayzer. Nog zie ik hem zitten in zijn rieten tuinstoel onder prachtige roze bloesems, gekleed in het wit met een glimlach die wisselend vreugde, melancholie en verdriet uitdrukte. Van de vier schrijvers in het programma, naast García Márquez vertelden György Konrad, Jorge Semprun en Georg Steiner. García Márquez en Konrad hoorde ik het liefst vertellen. Deels omdat ze het zo goed konden, deels om hun aangename stemgeluid en natuurlijk grotendeels om de verhalen die ze vertelden.
Het was pas in 1995 of 1996 dat ik mijn kennismaking met García Màrquez hernieuwde, op Groningen Centraal. De trein had om een of andere reden veel vertraging, dus de Bruna op het station ingedoken om de tijd te verdrijven en warm te blijven. In die Bruna lag de pocketuitgave van Liefde in tijden van cholera op hoge stapels voor 12,50 te wachten op een nieuwe eigenaar. Aangezien mijn hart toen nog niet zo lang geleden voor het eerst zwaar gebroken was en ik me García Márquez' mooie stijl van vertellen herinnerde, besloot ik het te kopen. Op het station begon ik te lezen en was betoverd vanaf het eerste moment. Aan de rug van het boek is nog goed te zien dat het boek dagelijks werd meegesleept in mijn rugzak.
Na deze hernieuwde kennismaking met García Márquez heb ik in een rustig tempo bijna al zijn boeken gelezen. Het boek Het kwade uur is eigenlijk niet van mij, maar van mijn vader. Ik mocht het lenen en heb het nooit teruggegeven. Sorry pap!
Ontvoeringsbericht  las ik vlak voordat ik een Colombiaanse vriend kreeg. Uiteraard kende hij elk boek van García Márquez, maar dit boek zal hij zich altijd het best herinneren. De vrouw die in het boek ontvoerd is, is namelijk de moeder van een oud schoolgenoot van  hem.
Eigenlijk hebben al mijn boeken van García Márquez wel een herinnering of een verhaal dat er voor mij echt bij hoort. Zo las ik De generaal en zijn labyrint en Liefde en andere demonen tijdens een hittegolf. Loom liggend op een stretcher onder de appelboom in de tuin van mijn ouders. Honderd jaar eenzaamheid is volledig in de trein gelezen, reizend van en naar Groningen om naar school te gaan.
Ik had gehoopt dat het tweede deel van Leven om het te vertellen nog uit zou komen voordat de schrijver te oud zou zijn om nog te kunnen verhalen over het tweede deel van zijn leven. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn en is Gabriel García Márquez gister overleden. Tranen liepen me over de wangen toen ik het nieuws hoorde. Een van de grootste schrijvers ooit is niet meer. Zijn verhalen zullen echter altijd in mijn hart weerklinken.