Stoomboot meets Loveboat

Stoomboot meets Loveboat
aflevering 1
Het is hartje zomer en Sint wil gaan genieten van een welverdiende vakantie na alle drukte en kou rondom 5 december. Maar vooral wil hij weg van de immer aanwezige speculaasgeur, de altijd rijmende Pieten. Sint weet bijna wel zeker dat als er nog één keer in rijm tegen hem gepraat zal worden, hij keihard zal gaan gillen. Alleen waar kan hij heen? In Spanje is hij te bekend, dus een vakantie in eigen land zit er niet in. In Nederland is hij net nog geweest. In de rest van Europa en in Amerika is hij niet bekend, wel heeft hij daar vaak last van a case of mistaken identity. Die dommerds verwarren hem altijd met zijn collega Santa en dat is razend vervelend. Wie wil er nou de hele tijd 'Ho, ho, ho!' naar zijn hoofd geslingerd krijgen?!
In Azië en Afrika is hij volledig anoniem. Alleen spreekt Sint geen woord Chinees en in Afrika zou hij zo maar eens opgepeuzeld kunnen worden door een leeuw met een voorliefde voor kaneel en amandel. Nee, dat is het niet. Een vakantie in Nieuw-Zeeland heeft hij ooit eens geprobeerd. Na een week lang aangezien te zijn voor Gandalf the White, had hij het met dat land ook wel gehad. (Je geloofd het niet, maar net als ik Gandalf the White type, komt er op de radio een commercial voor The Hobbit voorbij).
Net als Sint denkt dat het met die vakantie helemaal niets zal worden, ziet hij in de nieuwsbrief van de scheepsbouwer van de Stoomboot, Piet Stuur, een advertentie voor een cruise. Ideaal! Op zee zal zeker niemand hem herkennen. En die frisse zeelucht zal hem vast en zeker verlossen van de laatste restjes kaneelgeur. Hij zal zijn Hoofdpiet meteen opdracht geven een plek voor hem te boeken aan boord van een luxueus cruiseschip. Om herkenning te voorkomen, zal hij laten boeken onder een andere naam.
Wat Sint zich echter niet realiseert, is dat de rekening waarvan zijn vakantie betaald wordt, wel op zijn eigen naam staat. Ook de Hoofdpiet heeft zich dit niet gerealiseerd. Het duurt dan ook maar even voordat aan boord van het cruiseschip bekend is dat ze binnenkort een bekende passagier aan boord zullen krijgen. Nu is de kapitein een slimme man, die wel doorheeft dat Sint juist incognito aan boord wil, dus maant hij zijn bemanning om hierover te zwijgen. Maar of iedereen zich daar aan houdt? Niet Hest Rosentahl, een van de chefs aan boord van het cruiseschip. Sint, aan boord bij hem! Het liefst zou hij een vreugdedansje maken. Want de Bakpiet van Sinterklaas staat bekend om hét recept voor amandelspijstaart. Al jaren doet Hest zijn best om die taart na te maken, tot nog toe zonder succes. Geruchten doen de ronde dat een van de geheime ingrediënten in amaretto geweekte amandelen zijn, die de basis vormen voor het amandelspijs. Andere chefs weten zeker dat er speciale mix van koekkruiden in zit. En nog weer anderen, maar dat zijn hele rare chefs, beweren dat het komt doordat er een vleugje Sintsfeer in de taart wordt mee gebakken.
Hoe het ook zij, wie weet kan hij, Hest, als hij het goed aanpakt, Sint overhalen om hem het recept te geven of voor een minuutje laten lezen, zodat hij weet wat het geheime ingrediënt is. Nu weet Hest dat de mensen hem over het algemeen geen aardige man vinden. Knorrig, té precies, té bazig en hij heeft het alleen maar over koken, braden en bakken. Wil hij dat amandelspijstaartrecept, dan zal hij iemand anders voor hem op de Sint moeten af sturen. En hij weet ook precies wie. Een telefoontje naar mrs. Applebee zou voldoende moeten zijn. Als zij, al ruim dertig jaar winnares van de titel Koningin van de Goudreinet, het recept niet weet te bemachtigen, dan lukt het niemand. Zo veel is zeker.

Mrs. Applebee hoeft nog geen minuut na te denken voordat ze ja zegt. Niet dat ze ook maar een seconde van plan is het recept aan Hest Rosentahl door te spelen. Nee, ze is niet gek. Als cakedigger extraordinaire zal ze die Hest eens even om haar vinger winden en die oude kerel van een Sint er bij. Laat dat maar gerust aan haar over. Kan zij het recept van die amandelspijstaart, die inderdaad heerlijk is, mooi voor haar eigen plannen gebruiken!


Stoomboot meets Loveboat
aflevering 2  
Er is namelijk iets dat je moet weten over mrs. Applebee. Niet alleen is ze houdster van de titel Koningin van de Goudreinet, ze heeft menige chef verleid met haar appel-caramel-taart. Deze taart is al decennia de koningin der appeltaarten. Met deze taart heeft mrs. Applebee al heel wat chefs een dierbaar recept ontfutseld. De arme stakkers dachten dat ze hun recept ruilden tegen het recept van de appel-caramel-taart, maar helaas. Ze mochten een stukje taart proeven en kijken of ze door te proeven de ingrediënten konden achterhalen en de taart namaken. Tot nu toe is dat nog niemand gelukt. Ze komen in de buurt, but it ain't the real thing. De taart is altijd mrs. Applebees zekere winnaar in alle bakwedstrijden geweest. In elk geval tot en met de laatste cake battle. Alleen was de taart die op de tweede plek kwam, slechts 3 punten verwijderd van de appel-caramel-taart. Als mrs. Applebee niet uitkijkt wordt ze aan het begin van de komende herfst onttroond als Koningin van de Goudreinet.
Er is namelijk een nieuwe dame de taartbakarena ingestapt. Haar naam is Candice Cotton, Candy voor intimi en het is een vreselijk mens. Altijd zoetsappig, liefjes en belangstellend naar iedereen. Candice komt uit Amerika en claimt dat ze vroeger het buurmeisje van rocker Iggy Pop was en dat hij het liedje Candy voor haar geschreven heeft. Totale idiotie natuurlijk. Niettemin smullen de mensen van dat verhaal en geloven het maar al te graag. Niet alleen van het verhaal wordt gesmuld, ook de Boston Cream Pie van mrs. Cotton vindt gretig aftrek onder de mensen én juryleden bij de bakwedstrijden. Mrs. Applebee heeft zelfs al horen fluisteren dat die zondig lekkere chocoladetaart met romige crème vulling een verademing is, weer eens iets anders dan een fruittaart. De laatste bakwedstrijd heeft ze nog nipt gewonnen omdat sommige juryleden nog weten aan wie ze hun loyaliteit moeten betonen. Maar voor hoe lang nog?
Nee, een nieuw recept heeft ze nodig. Iets exclusiefs, iets nieuws en vooral iets dat nog volledig onbekend is. Daar kan die oude man waar Hest het over had haar mooi bij helpen. Mrs. Applebee is niet dol op Nederlanders en hun vreemde gebruiken, maar ze is wel goed op de hoogte wat er hot en happening is op de Nederlandse bakmarkt. En die Sint heeft hét recept voor amandelspijstaart. Met een romige amandelspijs die wegsmelt op de tong, een knisperig korstje dat net die rijke smaak van echte roomboter heeft. En dan de topping! Niet een of andere muffe halve amandel, maar pijnboompitten, in de oven geroosterd met honing. Deze zijn dan nog bestoven met een milde poedersuikerregen. Natuurlijk zitten er nog geheime, onbekende ingrediënten in deze taart die hem net dat beetje extra geven.Er doen genoeg geruchten de ronde over wat het zou kunnen zijn en menigeen heeft geprobeerd de amandelspijs exact na te maken. Zonder succes. Ja, die banketbakker van Sint weet ook wel hoe hij een geheim moet bewaren. Hopelijk is die Sint makkelijker over te halen om wat geheimen prijs te geven. Aan mrs. Applebees inzet zal het in elk geval niet liggen. Wanneer ze het recept in handen heeft, zal ze haar positie als Koningin van de Goudreinet weer stevig in handen hebben. Een heerlijk vooruitzicht!

Terwijl mrs. Applebee neuriënd haar koffer aan het pakken is, is Sint aan boord van La Serenissima in een ruime hut zijn koffer aan het uitpakken. Hij heeft het raam wagenwijd openstaan om de zilte zeelucht binnen te laten. Zijn overhemden dansen zachtjes in de bries om de laatste kaneel en koekkruidengeur er uit te krijgen. Sint betrapt zich er op dat hij stiekem toch best zenuwachtig is. Zo maar weg en de boel de boel laten. Natuurlijk weten de Pieten wat ze moeten doen, maar toch. Hoe zal hij over drie weken zijn huis aantreffen? Nee, niet piekeren nu! berispt hij zichzelf. Ontspanning en vooral niet aan het werk denken. Drie weken om zeebenen te kweken, veel hartige lekkernijen te verorberen en af en toe van boord in een van de havens om een beetje cultuur te snuiven. Hopelijk verspreekt hij zich niet waardoor mensen achter zijn echte identiteit komen. Nu zijn er weinig Nederlanders aan boord en die denken natuurlijk helemaal niet aan Sinterklaas nu het zomer is. Hij maakt zich gewoon zorgen om niets. Hier, aan boord van het schip, is hij gewoon de zoveelste senior die een reisje maakt. Maar toch, om te wennen aan zijn nieuwe naam, zal hij de eerste dagen de kat een beetje uit de boom kijken en zo veel mogelijk het contact met anderen vermijden.


Stoomboot meets Loveboat
aflevering 3
In deze aflevering springen we een paar dagen vooruit in de tijd, naar het moment dat mrs. Applebee al een paar dagen aan boord is en zint op een manier om met Sinterklaas aan te pappen. Natuurlijk had ik nog pagina's kunnen schrijven over de dagen tot dit moment. Bijvoorbeeld over hoe Sint voor het eerst in zijn leven overwogen heeft om zijn baard af te scheren, maar het toch niet aan durfde toen hij met het schuim op zijn baard en het scheermes in de hand voor de spiegel stond. Of over hoe Hest al een aantal nachten mrs. Applebee om middernacht ontmoet op het Lido dek. Ook had ik kunnen vertellen over een groep dolfijnen dagenlang in het kielzog van het schip mee dartelde en buitelde. Alleen zal dat je allemaal een rotzorg zijn, want laten we wel wezen: het gaat om de grootste receptroof van deze eeuw. Mochten mrs.Applebee en Hest in hun plan slagen.
Vandaar dus dat we verder gaan op een zonnige donderdagmorgen op de Atlantische Oceaan ter hoogte van Cascais, Portugal. Er staat een zacht briesje en Sint verbeeldt zich dat hij de geur van zongerijpte vijgen kan ruiken op de van land komende wind. Eindelijk is hij genoeg op zijn gemak om af en toe een praatje aan te knopen met een van zijn medepassagiers. Dat anoniem zijn voelt eigenlijk wel heel erg prettig. Voor zijn medepassagiers en de bemanning is hij gewoon Klaas de Heer, een speelgoedhandelaar uit Santander. Mijmerend over hoe zijn leven er uit zou zien als hij werkelijk gewoon maar een speelgoedhandelaar was staat Sint lichtjes na druipend van zijn baantjes zwemmen aan de reling wanneer hij wordt opgeschrikt door een kuchje naast hem. Als hij opzij kijkt, ziet hij een oudere dame, niet veel kleiner dan hemzelf met een lichtroze verbrande huid, een gele jurk met appelbloesemprint, een grote zonnebril en dito zonnebril. Over deze zonnebril kijkt ze hem onderzoekend aan. Sint heeft haar al een paar keer in de ontbijtzaal gezien en hij denkt dat zij ook degene is die hij 's nachts een keer op het dek zag met een van de scheepskoks. Tenzij er natuurlijk nog meer vrouwen met zo'n felgele jurk rondlopen.
Ondertussen kijkt de vrouw hem nog steeds aan en Sint begint zich een beetje ongemakkelijk te voelen.
'Is er iets mevrouw?' vraagt hij daarom maar.
'Nee hoor,' zegt ze 'u zag er alleen een beetje verloren uit. Gaat het wel met u?'
'Prima,' antwoord Sint 'ik stond gewoon een beetje na te denken.'
De vrouw kijkt hem bevreemd aan. Alsof ze het een beetje vreemd vindt dat iemand zo maar publiekelijk wat staat te denken.
' Waar stond u zo aan te denken?'
Sint voelt zich een beetje betrapt dat hij over een andere baan staat te dromen, daarom stamelt hij,'ach, ik stond me te bedenken of het wel kan dat ik de vijgenbomen van het vaste land hier aan dek ruik.'
'Oh, dat verbeeldt u zich niet hoor,'zegt mrs. Applebee. 'Een heerlijke geur, vind u niet?'
Sint bromt een beetje. Hij heeft eigenlijk geen zin in een gesprek met deze vrouw. Liever wil hij nog rustig genieten van het begin van de dag. Dat is hem echter niet gegund.
'Houd u van vijgen? Ik eet ze het liefst in combinatie met een zacht geitenkaasje.'
'Daar heb ik eigenlijk nog nooit over nagedacht,' zegt Sint.
Hij hoopt door niet al te uitgebreid te antwoorden dat ze zal stoppen met praten en doorlopen. Helaas lijkt hem dat niet gegund. De vrouw steekt haar hand naar hem uit. 'Ik ben mrs. Applebee, Anastasia Applebee. En u bent ...?'
'Klaas de Heer', antwoord Sint.
'Zwemt u elke morgen?' vraagt ze hem.
'Ontmoet u elke nacht een kok op het dek?' flapt Sint er uit. Geïrriteerd over het feit dat ze hem maar blijft storen. Eigenlijk schrikt hij er zelf een beetje van. Maar die mrs. Applebee lijkt nog meer geschrokken. Een vuurrode blos kruipt in haar nek naar boven, haar mond vormt een verbaasde 'o'. Met een 'werkelijk!' blaast ze de aftocht. Sint verbaasd en stiekem opgelucht achter latend.

Stoomboot meets Loveboat
aflevering 4
Met nog steeds gloeiende wangen stampt mrs. Applebee haar hut binnen. Woest is ze. Wat denkt die oude kerel wel! Haar een beetje bespioneren! Ze dacht dat zij en Hest nog wel zo voorzichtig waren met hun nachtelijke ontmoetingen. Wat deed die Sint trouwens ’s nachts aan dek? Vast een beroepsafwijking. Na decennia lang op de rug van een schimmel bij nacht en ontij over de daken galopperen, zal hij wel niet anders meer kunnen dan ’s nachts wakker zijn en een beetje rondsluipen.
Na een aantal keren heel diep in- en uitgeademd te hebben zakt haar blos wat en is ze iets minder boos. Dat ze om een beetje te kalmeren een royaal glaasje madeira wijn heeft genomen, doet ook zeker geen kwaad. Mrs. Applebee schenkt zich nog een glaasje wijn in en ploft op haar geruite leunstoel neer. Haar zonnebril balanceert nonchalant en ietwat scheef tegen haar knotje en haar voet wiebelt loom heen en weer. Haar hersenen draaien op volle toeren. Dat ze boos is weggestormd was geen slimme zet, maar het hoeft ook geen ramp te zijn. Nu heeft ze een excuus om Sint weer te benaderen. Ze zal hem haar, uiterst ongemeende, excuses aanbieden met een mini versie van haar passievrucht cheesecake. Dan zal die man wel wat toeschietelijker worden. Rest haar alleen het bedenken van een geloofwaardig verhaal om haar nachtelijke afspraken met Hest te verklaren. Sint moet natuurlijk niet denken dat zij en Hest een affaire hebben. Zulke gedachten zouden desastreus zijn voor haar plannen. Zij en Hest een stel … een volslagen krankjorum idee natuurlijk, maar ja, de mensen denken nu eenmaal gauw de kant van kitscherige romantiek op. Andere mensen hebben wel eens gehint dat zij en Hest een goed paar zouden vormen. Noch zij, noch Hest is daar van overtuigd. Culinair gezien passen ze uitstekend bij elkaar -zij zoet, hij hartig- maar voor de rest absoluut niet. Bovendien heeft ze Hest zijn beste recepten lang geleden al ontfutseld met haar charmes, dus is er geen enkele reden om die man nu meer aandacht te geven dan nodig is. Eigenlijk was ze een beetje verbaasd dat Hest haar hulp had ingeroepen bij zijn plannen. Niet dat ze ook maar een moment gelooft dat hij van plan is het recept met haar te delen. Nee, zo gek is ze niet. Maar goed, ze zal Hest toch echt nog even moeten verduren voor zo lang het nodig is. Aangezien ze van zijn keuken gebruik wil maken, zal ze het spel op haar best moeten spelen. Met een voldane zucht neemt mrs. Applebee een laatste slok madeira.
                                                                                              *
Terwijl mrs. Applebee in haar hut zit te broeden op haar plannen voor dé receptenroof van de eeuw, bevind Sint zich in de ontbijtzaal, aan de kapiteinstafel. Niet dat de kapitein zelf aan tafel zit, die ontbijt ’s morgens op de brug met zijn bemanning. Nee, de kapitein eet alleen ’s avonds mee en nodigt dan elke keer weer andere mensen uit om bij hem aan te schuiven. Aardige man, die kapitein, mijmert Sint. Een goed verteller ook als hij de mensen die aan de kapiteinstafel gedineerd hebben mag geloven.  Sint heeft alleen een van de eerste dagen even met de kapitein gepraat toen hij hem aan dek tegen het lijf liep. Bij die gelegenheid heeft de kapitein hem over het schip verteld. Nu hebben schepen niet bovenmatig de interesse van Sint, aangezien hij na decennia op zijn pakjesboot echt wel weet wat er allemaal bij varen komt kijken, maar je moet nu eenmaal beleefd zijn tegen je gastheer.
Het is nog redelijk vroeg in de ochtend en de ontbijtzaal is dan ook nog niet voor de helft gevuld. Met de krant voor zich doet Sint dan ook zijn best om van een rustig ontbijt te genieten. Alleen blijft zijn ontmoeting met Anastasia Applebee eerder die ochtend door zijn hoofd spelen. Hij voelt zich een beetje schuldig. Zo bot had hij niet mogen zijn. Hij had ook gewoon kunnen zeggen dat hij het liefst in zijn eentje van het begin van de dag geniet. Hij heeft overwogen om mrs. Applebee op te zoeken en zijn excuses aan te bieden, alleen durfde hij niet goed. Daarom maakte hij zichzelf wijs dat hij niet in badjas en zwembroek bij een vrouwspersoon op de deur kon gaan staan kloppen. Nee, eerst maar eens douchen en aankleden, had hij gedacht. Daarna had hij zijn knorrende maag als excuus gebruikt om niet te gaan. Op een lege maag was hij niet op zijn best. Eenmaal aan de ontbijttafel gezeten, overdacht hij of die vrouw wel op zijn excuses zat te wachten. Ze was niet in de ontbijtzaal, dus zou ze wel in haar hut zijn om te bekomen van hun aanvaring. Nee, ze was nu zeker nog te overstuur om hem te ontvangen. Hij zou haar rustig laten bijkomen. Hij kon haar altijd later op de dag nog zijn excuses aanbieden. Tevreden met zijn oplossing, wijdde Sint zijn aandacht weer aan het nieuws en nam genietend een hap van zijn broodje pittige worst.

Terwijl Sint en Mrs. Applebee in beslag werden genomen door hun eigen gedachten kwamen bij een van de vuurtorens van Marseille drie jonge vrouwen bijeen: Milou, Felana en Lihua. 

Zo op het oog leken ze net zo gewoontjes en alledaags als de rest van de mensen die op de pier een zuchtje wind probeerden te vangen op deze warme zomerdag. Alleen waren deze dames alles behalve gewoontjes. Zou er nu plots een vloedgolf toeslaan dan was Marseille een 3 Michelin sterren chef kwijt, een patissier die de Collar tweemaal gewonnen heeft en de eigenaresse van de meest exclusieve fruithandel ooit aan de Franse Zuid-kust. Zonder deze dames zou de culinaire wereld er een stuk minder smakelijk uitzien. Maar hier op de pier, zonder hun werkkleding, gaan ze op in de massa en dat is precies de bedoeling.
Milou, Felana en Lihuana staan op een wat afgelegener stuk van de pier druk te overleggen.
'Het is zeer zorgwekkend nieuws,' zegt Felana. De andere dames knikken.
'Hest Rosenthal en Anastasia Applebee samen op een schip, dat kan nooit lang goed gaan,' grijnst Milou, 'ik vraag me af wat ze van plan zijn. Mrs. Applebee heeft toch alle recepten van Rosentahl al?'
'In elk geval de recepten die er toe doen,' beaamt Felana.
'Mrs. Applebee heeft haar laatste bestelling goudreinetten geannuleerd,' weet Lihua te melden. 'Zou ze dit jaar geen appeltaart bakken voor de wedstrijd?'
'Geen appeltaart?! Mrs. A. is de personificatie van appeltaart. Wat moet ze dan presenteren aan de jury?' wil Milou weten.
Lihou haalt haar schouders op,'Weet ik het. Wat ik wel gehoord heb, is dat die Amerikaanse, Candice Cotton, van plan is haar de titel te ontnemen.'
'Dat is geen nieuws,' meent Milou. 'Zit er op dat cruiseschip nog een andere chef of patissier dan Rosentahl?'
'Nee, en dat is nu juist het vreemde,' meent Felana.'Nu heb ik wel het gerucht opgevangen dat Rosentahl mrs. Applebee heeft uitgenodigd om deze cruise mee te gaan. Dat zal hij nooit doen omdat het zo'n aardige man is. Hij moet wel meer weten. Alleen ... hoe komen wij te weten wat hij weet?'
'Mijn gok is dat Rosentahl en mrs. Applebee allebei nieuwe recepten nodig hebben om aan de top te kunnen blijven,' meent Milou. 'Alleen, wie zit er dan aan boord van dat schip en hoe zijn ze van plan de recepten in handen te krijgen?'
'Wat wij nodig hebben, is iemand die ons de passagierslijsten kan bezorgen. Als we de die lijst hebben, zien we meteen wel of er een naam uitspringt.'
Milou en Felana kijken allebei meteen naar Lihua, die eventjes glimlacht. 'Dat moet wel lukken. Ik ga er vandaag nog mee aan de slag.'

Stoomboot meets Loveboat
aflevering 5 
Sint heeft ondertussen alles wat hem interesseert wel gelezen in de krant. De ontbijtzaal wordt steeds drukker en Sint besluit dat als de meeste passagiers aan het ontbijten zijn, dit een goed moment is om een mooi plekje met ligstoel uit te kiezen op het zonnedek.
Met op de achtergrond het gebrom van de scheepsmotoren en het geluid van voeten op het dek, begint Sint in zijn cryptogrammenboekje. Al snel is hij zo verdiept in zijn eigen gedachtekronkels dat hij eerst niet doorheeft dat er naar hem gestaard wordt. Dit valt hem pas op wanneer hij zacht, ingehouden gegiechel hoort. Opkijkend ziet hij op een afstandje een groepje kinderen staan, die af en toe een snelle blik op elkaar werpen en dan weer naar hem kijken. Ze smoezen wat en lijken het ergens niet over eens te worden. Dan wordt een van de kinderen door de anderen naar voren geduwd. Boos kijkt het betreffende jongetje naar zijn vriendjes, maar komt dan toch naar Sint toegelopen. Die wacht tot het jochie niet verder dan een meter van hem af is. 'Goedemorgen!' zegt hij opgeruimd. 'Jij ziet er uit alsof je wat wilt vragen.' 
'BntudKrstmn?' is wat Sint hoort.
'Sorry, wat zeg je? Ik ben een beetje doof.'
'Bent u de Kerstman?' Dat hij niet meteen weggejaagd is, heeft het jongetje blijkbaar wat moed gegeven.
'Nee hoor,' zegt Sint, 'de Kerstman zit vast ergens in de sneeuw in Lapland, denk je niet?'
'Waarom hebt u dan een kerstmannenbaard?'
Tsja, wat moet Sint daar nu op antwoorden. Dat hij een baard heeft omdat dat nu eenmaal zo hoort als je Sinterklaas bent, is natuurlijk geen optie. Zal hij zeggen dat hij de tovenaar Gandalf is? Nee beter van niet, dan willen ze natuurlijk tovenarij zien. Sint probeert zich te herinneren wie er allemaal nog meer een lange witte baard heeft, maar kan op geen enkele naam komen.
'Ik heb een lange baard omdat ik bang ben voor scheermessen,' hoort hij zichzelf zeggen.
Het jongetje lijkt hierover na te denken en haalt dan even zijn schouders op. 'Waarom gebruikt u dan geen schaar?'
Kinderlogica, denkt Sint en zucht inwendig. 
'Hoe heet jij eigenlijk?' vraagt hij, om tijd te winnen. 'Ik heet Klaas.'
'Davide,' zegt het jongetje.
'Zo, Davide,' zegt Sint 'en waarom heb jij niet zo'n lange baard als ik?'
Die vraag veroorzaakt gelach onder de vriendjes van Davide, maar hijzelf lijkt er ernstig over na te denken.
'Ik ben niet oud genoeg voor een baard,' besluit hij. 
'Nu je het zegt. Ik heb ook nog nooit een jongen met een baard gezien.'
Even gebeurd er niets. Dan besluit Davide dat hij wel stoer genoeg geweest is voor het moment en gaat met een snelle 'dag' weer richting zijn vriendjes. Het groepje gaat er dan opgewonden pratend vandoor, Sint achterlatend met zijn cryptogram en de vraag waarom de Kerstman en hij eigenlijk een baard hebben. Want laten we wel zijn, ook al houd het je kin 's winters lekker warm, echt handig is het niet. Talloze malen heeft Sint zijn baard vastgezeten in een rits, is de baard in zijn ogen gewaaid of hing hij in de soep. Zal hij zijn baard dan toch afscheren voor de vakantie? Dan heeft hij nog een paar maanden om de baard weer terug te laten groeien, maar zal een paar maanden genoeg tijd zijn? Sint durft het er niet op te wagen, maar neemt zich wel voor vanaf morgen zijn baard in een vlecht te doen. Hoeft hij ook niet meer bang te zijn dat zijn baard bij het zwemmen klitten krijgt. Tevreden buigt Sint zich weer over zijn cryptogram.

*

In haar hut schrikt mrs. Applebee ondertussen wakker in haar stoel. Haar hoofd voelt zwaar en haar tong ligt als een droge lap leer in haar mond. Die madeira was toch geen goed idee. Ze frist zich even op en gaat dan op weg naar een laat ontbijt.
Wanneer ze de eetzaal binnenloopt, ziet ze meteen dat Sint zich niet onder de late ontbijters bevindt. Wellicht maar beter ook. Ze voelt zich nog niet helemaal in staat om oprechte charmes te faken en een begin te maken met hem in te inpalmen. Knabbelend op een stukje toast, bekijkt mrs. Appelbeignet de andere mensen die nog aan het ontbijt zitten: een paar antieke echtparen, die zo te zien geen gespreksstof meer hebben, een enkele yup, aan het beeldscherm van zijn smartphone gekleefd en wat eenzame oude vrijsters, die nog hopen aan de man te komen. Niet dat mrs. Applebee ze ook maar enige kans geeft. Je moet per slot van rekening wel wat kwaliteiten bezitten om een man te strikken en die lijken de dames te ontberen. Flodderjurken die zelfs in de '70s niet hip waren, degelijke slippers (wie die ooit uitgevonden heeft?!) en te veel of te weinig make-up. De wanhoop straalt er vanaf. Mrs. Applebee snuift minachtend. Zij zit hier dan ook wel alleen te ontbijten, maar dat is haar eigen keus. Aanbiedingen van mannen kan ze meer dan genoeg krijgen. Heeft ze altijd gehad ook. Maar geen man kan genoeg begrip opbrengen voor haar ambities, dus krijgen de meesten al vlot de bons.
Haar laatste échte romance is al weer lang geleden en als ze eerlijk is, mist ze Christophe nog steeds. Die keer was hij het die de relatie beëindigde. 'Je bent te veel gefocust op het altijd maar de beste zijn, ' had hij verzucht, ' Je moet leren meer te genieten van het bakken zelf. Het gaat om het plezier en het ontdekken van nieuwe smaken en combinaties. Ik wil een vriendin met wie ik gezellig sámen kan bakken, niet een vriendin die beter wil zijn dan ik.' Ze had het echt geprobeerd en een tijdje was het heel gezellig geweest, zo samen in de keuken. Totdat ze zich allebei hadden aangemeld voor een masterclass Franse patisserie. 

Stoomboot meets Loveboat
aflevering 6

Het is nog voor 7 uur ' s morgens als de hakken van Lihua  op de keien tikken die naar een mooi oud havenkantoor leiden. Op het wapen boven de ingang van het kantoor staat, Boucanier: père et fils.
De Boucaniers staan erom bekend dat ze over bijna alle informatie over de grote cruiseschepen beschikken. Aangezien Lihua de passagierslijst wil hebben van een cruiseschip, is dit het juiste adres om die informatie te krijgen. De Boucaniers mogen dan wel als uitermate betrouwbaar en discreet te boek staan, Lihua is er van overtuigd dat ze de lijst op zak zal hebben als ze het kantoor weer uit komt. Met een air alsof ze al jaren bij het kantoor hoort, opent ze de deur en laat zichzelf het kantoor binnen van Bernard, de oudste zoon van père Boucanier. Die, het moet gezegd worden, zijn verbazing over de onverwachte gaste prima weet te verbergen.
'Goedemorgen madame, wat kan ik voor u betekenen?'
Lihua laat zicht eerst rustig in de stoel voor Bernard zakken, alvorens te antwoorden.
'Ik heb informatie nodig over een cruiseschip, Bernard, en ik weet dat jij degene bent die over deze informatie beschikt.
'Kennen wij elkaar madame, dat u me tutoyeert?' Zijn grijze ogen houden haar blik even vast.
'Nee, wij hebben elkaar nog niet eerder ontmoet. Maar ik heb veel over je gehoord.'
'Dan heeft u ongetwijfeld ook gehoord dat we een discreet bedrijf zijn, dat geen informatie vrijgeeft aan eenieder die hierom komt vragen.'
Lihua glimlacht even, 'inderdaad, toch denk ik dat u me wel zult helpen.' Ze zwijgt, een nieuwe vraag van Bernard verwachtend. Deze kijkt haar echter alleen maar aan en lijkt niet van plan te zijn het haar gemakkelijk te maken door nog een vraag te stellen. Ook goed, stommetje spelen kan zij ook.
Zwijgend zittend ze tegenover elkaar. Door het openstaande raam zijn geluiden van een ontwakende haven te horen, een scheepshoorn, stuwadoors die naar elkaar roepen, het galmen van containers die op elkaar gezet worden. De stilte lijkt een eeuwigheid te duren. Op het moment dat Lihua overweegt dan haar verzoek maar ongevraagd op tafel te gooien, verbreekt Bernard de stilte.
'Waarom zou ik u ergens mee helpen madame, wanneer u onaangekondigd mijn kantoor binnenkomt en informatie wilt?'
'Omdat u een lijk in de kast heeft, waarvan u niet wilt dat het ontdekt wordt.
Zo vluchtig dat ze er bijna aan twijfelt, ziet Lihua even woede oplichten in Bernards ogen. Zijn stem blijft echter volkomen kalm. 'U bedreigt me om aan informatie te komen?'
'Niet het minst, ik doe niet aan bedreigingen, ik doe alleen een belofte.'
Het duurt even voor Bernard begrijpt wat ze bedoeld.
'U vertrekt madame. Zelfstandig of ik laat u door de bewaking naar buiten begeleiden.'
'Ik ga nergens heen zonder de informatie die ik nodig heb.'
Bernard haalt zijn schouders op, 'zoals u wilt.' Hij pakt de telefoon om de bewaking te bellen, maar voordat hij het nummer kan intoetsen, gooit Lihua haar troef op tafel. 'Ange,' zegt ze, 'prachtig zeilschip. Wanneer verwacht u haar terug van Zanzibar?'
'Geen idee waar u het over heeft.' Bernard grijpt weer naar de telefoon.
'Weet uw vader dat u de Ange hebt betaald met het geld dat u verdiend door af en toe informatie over beroemdheden die aan boord van een cruiseschip zijn door te spelen aan de pers?'
Nu heeft ze de volledige aandacht van Bernard. Zijn grijs-blauwe ogen lijken opeens van ijs als hij haar aankijkt.
'Wilt u werkelijk ook nog laster toevoegen aan uw dreigement? Ik weet niet waar u die informatie vandaan heeft, maar diegene zou ik niet vertrouwen als ik u was. Het is een leugen.'
'Of het waar is of niet, is niet relevant. U weet net zo goed als ik dat zulk nieuws altijd aan je blijft plakken. Ik denk niet dat uw vader u binnen het bedrijf kan houden, wanneer dit nieuws de ronde gaat doen. Tegen de tijd dat u bewezen hebt dat het niet waar is, is uw plek al ingenomen door uw jongere broer.'
Lihuan moet aan zichzelf bekennen dat ze de extreme zelfbeheersing van Bernard bewonderd. Bijna zonde dat ze hem zo onder druk moet zetten, maar die passagierslijst moet ze echt hebben. Excuses kunnen altijd later nog. Ondertussen kijkt Bernard haar taxerend aan. Lijkt te overwegen hoe ernstig de situatie voor hem is.
'Laten we het eerst eens even hebben over de informatie die u zou willen hebben,' zegt Bernard uiteindelijk.
Inwendig een happy dance doende legt Lihua haar wens op tafel. 'Ik wil graag de passagierslijst van La Serenissima.'

'Waarvoor?'
Lihua overweegt of en hoeveel ze de man tegenover zich zal vertellen. Het brengt een risico met zich mee, maar een te verwaarlozen risico. Ze heeft zo het vermoeden dat Bernard meer geneigd zal zijn om te helpen wanneer hij iets weet van wat er speelt.
'Het is van belang voor de internationale patisserie. Vermoedelijk wordt op La Serenissima de grootste receptenroof van dit decennium beraamd en uitgevoerd.'
Bernards ogen verwijden zich even lichtjes. 'Een receptenroof?'
'Ja, we weten niet wie  van een recept beroofd zal worden, maar er zijn sterke aanwijzingen dat mrs. Applebee degene zal zijn die de roof zal uitvoeren.' Dat Hest ook een verdachte is, vindt ze niet nodig om te noemen.
'Mrs. Applebee van de meest goddelijke appel-caramel-taart ter wereld?'
Nu is het Lihua die moeite moet doen om haar verbazing te verbergen.
'Je kent mrs. Apllebee?'
'Nou, niet persoonlijk. Maar mijn grootvader, Christophe, heeft haar vroeger goed gekend. Blijkbaar was ze echt uniek in haar recepten, want daar heeft hij het nog steeds over.Vooral over haar appeltaart dus. Maar als het over een receptenroof gaat, zal het vast een andere mrs. Applebee zijn. Een jongere. De mrs. Applebee die mijn grootvader kende, zal ondertussen al wel tegen de zeventig zijn,' een lachje breekt door op zijn gezicht, 'en die oude dame zit vast lekker thuis in plaats van een receptenroof te beramen.'
Lihua glimlacht terug, 'Dat oude dametje is er zeker toe in staat. Wat denkt u? Kunt u me aan de passagierslijst helpen? Het zou toch zonde zijn als mrs.Applebee nooit meer een appel-caramel-taart zou bakken wanneer ze een nieuw recept heeft bemachtigd.'
Bernard lijkt nog niet helemaal overtuigd, maar Lihua voelt aan dat hij elk moment kan toegeven. 'Anders geeft u me de lijst niet, maar laat hem toevallig op uw scherm staan terwijl u koffie haalt,' oppert ze met haar meest zoetgevooisde stem. Ze glimlacht Bernard nog eens extra liefjes toe.
Nog geen half uurtje later staat Lihua weer op de kade, met alle namen van de reizigers aan boord van La Serenissima.



Stoomboot meets Loveboat
aflevering 7
Het was augustus 1963 toen Christophe en zij zich aanmelden voor de masterclass Franse patisserie in St. Nazaire, woon- en werkplaats van meester patissier Raoul la Croix, wier keukens zich bevonden in een aantal, met elkaar verbonden, historische panden in de schaduw van de kathedraal, die oprees aan de oever van de Loire. De deelnemers aan de workshop logeerden in een, door de kathedraal beheerd, gasthuis. Mrs. Applebee moest er niet aan denken om er nu weer te logereen, zó Spartaans! Maar toen was het romantisch en charmant geweest. Christophe en zij hadden in de schaarse vrije momenten die er waren het havengebied verkend. Schepen vanuit elke windrichting legden aan, de meest bijzondere en exotische producten meebrengend. Ze hadden er gezocht naar bijzondere specerijen en vruchten om te gebruiken voor het creëren van nieuwe, gewaagde combinaties en tongstrelende smaken.
Het was altijd een kakofonie van geuren, kleuren en de diverse talen in de keukens. Iedereen deed het onmogelijke om boven de rest van de groep uit te steken en zo de aandacht van La Croix te trekken. Nu was dit geen makkelijke opgaaf, aangezien La Croix een genie was en niets minder verwachtte van zijn leerlingen. Hij was genadeloos in zijn oordeel, liefst en plein public, waardoor menig deelnemer in tranen uitbarstte. Hier werd niet om gelachen door de anderen, want na een week wisten ze allemaal hoe het voelde om publiekelijk afgebrand te worden. Na drie weken hadden evenzoveel cursisten de handdoek in de ring gegooid. Een van hen vertrok uit eigen beweging, met achterlating van een post-it op de koelkast met slechts één zin: La Croix suce!!!!!!!!!!!!!!
Persoonlijk vond mrs. Applebee al die uitroeptekens overdreven. Net als de hele zin trouwens. Iedereen wist dat La Croix een bullebak van de eerste orde was. Je daar druk over maken was zinloos. Gewoon over je heen laten komen en leren wat je leren kunt. Genialiteit bereik je nu eenmaal niet zonder offers te brengen.
De andere twee cursisten waren door La Croix op straat gegooid, letterlijk, nadat ze het gewaagd hadden hun creatie gâteau d'amour te noemen. Het was een prachtige tulband in de vorm van een rozenknop, gemaakt van luchtige red velvet cake overgoten met een siroop van rozenwater en munt. Voor de steel van de roos hadden ze zoethout gebruikt, waaraan prachtige doorns van gekarameliseerde Canadese ahornstroop hadden bevestigd. De blaadjes van de rozenknop waren kunstig uitgesneden en bestreken met de rozenwater munt siroop, waarop lichtjes witte kristallen waren gestrooid, waardoor het leek alsof er ijskristallen op de roos zaten. Het geheel was prachtig. Het uiterlijk was dan ook niet waarover La Croix zich opwond.Nee, La Croix kreeg bijna een hartinfarct van woede dat ze zo'n feeërieke creatie zo'n draak van een naam konden geven. Wie zo'n ongeïnspireerde  naam bedacht, zou het nooit ver schoppen als patissier, ook al kon je nog zo'n goddelijke creatie maken dat God zelve er zijn ziel voor aan de duivel zou verkopen. Hij greep de cursisten die de roos hadden gemaakt in de kraag en gooide ze op de middeleeuwse keien, ze uitscheldend in een Bretons dialect waar niemand een touw aan vast kon knopen. Maar de boodschap van zijn 'ksst!ksst!' was wel duidelijk. Niet veel later ging het gerucht dat La Croix de rozenknop thuis had opgegeten, onderwijl huilend en krijsend van frustratie omdat hij vergeten was het recept ervan op te eisen. Mrs. Applebee had geen idee of dit waar was.